Balkanlar'da Camiler ve Camiler

 Balkanlar'da "ardına çil çil kubbeler serpen ordu"nun izlerini bulursunuz... Yıkık, dökük, yenik ama hala mağrur... Kendi dokusu vardır Üsküp'ün, Prizren'in, Mostar'ın, Saraybosna'nın.. Sanırsınızki tarih var olduğu zamanlardan beri o camiler hep vardı ve o toprağın ağacı, nehri, kuşu gibi birer parçasıydılar...Ama değişiyor bir şeyler...
Üsteki cami Araplar tarafından yapılmış Savaş sonrasında... İbadethaneye laf ediyor değilim haşa, sözüm mimariye ve biraz da "niyete"... Besbelli o dokunun bir parçası değil, besbelli o iklimin çiçeği değil... Besbelli bir ihtiyaç için de yapıl mış değil... Ne peki?

Oysa Balkanlar'ın en güzel yanı her fotoğraf karesine bir minare düşmesidir. Bu sayede kendinizi asla yalnız hissetmesiniz. Bir de çınar serinliğinde bulursunuz kendini: gelsin "dualar aminler..." Ben de yüzyılların şahitleri muhteşem çınarların serinliğinde dualarımı gitmeleri gereken yerlere yolluyorum. Saraybosna'ya Türk-İslamlığımı bırakıyorum, yani kendimi... Allah'a emanet...

Üsteki resim de Mostar'dan bir kare... Mostar'ı bir bütün olarak kucaklayıp gittiğim her yere taşımak isterdim... Mostar'ın ablası Saraybosna... Saraybosna, Prizren, Üsküp kızkardeş... Ohri küçük kızkardeş... Bursa onların ablası ve de Edirne ve elbette İstanbul... Arada kimler yok ki... Saymakla bitmez... Türk-İslam medeniyeti bu uztınca sağ kolun Çin Denizine, solun Adriyatike... Göğsün Sibirya rüzgarıyla şişer, sırtın Aden sıcaklığıyla ısınır... Seyhun ile Ceyhun yanık bağrına su taşır, Araz ile Kür parçalanmışlığın resmini çizer...Nil küskünlüğüne ve yenilgisine ağlar... Bu bitmeyecek... Duralım...

Ve bir not: Köşede bucakta onlarca kilise restore ediliyor Türkiye'de... Amenna... Onlar da insanlığın mirası... Ama bu ülkede her gün izi silinen camiler, medreseler, kervansaraylar, çeşmeler... var... Yani kendi izlerimiz.... Gecekondu ve betonyığınları arasında sıkışmış mukadderatını bekleyen mahzun eserler... Balkanlar'da her yıl izi kaybolan yüzlerce eser... Sahi, öncelik nasıl olmalı?