Yolların solmayan renkleridir çocukarımız... Ve o bakışlardan bize sorular düşer: "nasıl bir gelecek bırakıyorsunuz bize?" Bu soruya kaçamak cevap verme faslındayız nice zamandır... Son deminde ömrün müsterih cümleler kurabilecek miyiz? Çocukların gözlerine başımız dik ve mütebessim bakablecek miyiz? Ey çekik gözlüsünden kumralına, yeşilinden mavi bakışlısına Türk yüzlü çocuklarımız, keşke gönlümdeki payınızdan bir nebzesi bahtınıza da düşse! Ne olurdu yüreğimdeki dünyanızın bir kaç lezzeti kaderinize de denk gelse... Ve ben mahcup terk etmesem yaşamı... Bir kere de türkülerim yarım kalmasa.... Ve siz Irak'ın, Afganistan'ın, Ruanda'nın, Filistin'in, Sudan'ın ve tüm dünyanın çocukları; sizleri unuttum sanmayın sakın. Bir gün mutlaka ayakizlerim, ayakkabısız izlerinize değecek ve ben gönlümden fışkıran duyguları bakışlarımla yüreğinize akıtacağım... Buluşacağız ve muhakkak bir ebedi mutluluk türküsünü her dilden birlikte söyleyeceğiz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder