Bu yıl da düşmek vardı yollarına Türk Elinin, bir nasibe bakar hepi topu… Ayaklarım ikircekli, bir yanım Tebriz-İsfahan diyor diğer yanım ille de Urumeli, aklımın bir kenarında Gence-Bakü dururken diğer yandan Kırım var, ver elini Bahçesaray…
Yada Özbekeline mi düşürmeli yolu? Hive, Buhara, Semerkant derken Taşkent… Yolu muhakkak kuzeye kıvırmalı orardan. Aşmalı yapay sınırları, düşmeli Çimkent’ine Kazakistan’ın. Hu hular duyulur oradan, dualar, aminler… Yesi’ye ne kaldı ki? Yesevi Ocağı tütmekte yüzyıllardır. Macar Ovasındaki Gülbaba’dan, Balagay’da ve Şar Dağları’ndaki Satı Saltuk’tan selamlar götürmeli Hocam Yesevi’ye, biz uzak diyarlara tesbih tanesi savrulan oğullarının vefasız olmadığını bilmesi niyetine…
Ne etmeli, ne yapmalı Bişkek’e de düşürmeli yolu mutlaka… Tokmok, Issık Göl, uzanmalı hatta Karakol’a kadar. Cengiz Aytmatov’a, Muğcan’a Çolpon’a dua ederken içimizden serin Turan türküleri mırıldansak hoş olur… Sonra karşımıza duvar gibi, çelik gibi bir sınır çıkacak. Tanrı Dağlarının ardında, yani kızıl esaretin başladığı yerde artık içi boşaltılan Doğu Türkistan başlar. Kaşgar, Urumçi, Tarım… Esaretin ölüme, çığlığın soykırıma yüz tuttuğu yerdeyiz. Başımızı eğmeliyiz önümüze, varsa hala içimizde utanmak denen duygu sonuna kadar utanarak…
Yoruldum acılarımızı saymaktan. Türkmenistan’dan, Babür otağı Afganistan ve Hindistan’dan söz etmeyeceğim. Bağdat’tan, Şam’dan, Basra’dan, Ecyad’dan, söz etmeyeceğim. “Mum kimi yanan Kerkük” kimin umurunda artık, birkaç yıl öncesine kadar kırmızı çizgimizdi güya. Telafer’de ölenlerden kimin haber var? Geçelim… Mısır sanki hiç benim olmamış varsayacağım. Akdeniz’in gerdanlığı Mağrib hiç yelkenlerime rüzgar doldurmamış diyeceğim… Yok, “ben o bildiğiniz Türk değilim” diyeceğim. “Ben unuttum, beni unutun” diyeceğim.
Hac mı? Mekke mi, Medine mi? Bu sene de nasipte yokmuş. Nasip ile aramızda Suud var nice demdir…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder